Rozdział 30

     Jestem już na lotnisku. I nagle oślepiają mnie błyski. Błyski fleszy i krzyki ich operatorów. Stoję na środu otoczona przez bande świrów i nie mogę znaleźć wolnego przejścia.
 -Gdzie lecisz?!- To pytanie było najczęstsze. Jednak nawet na nie nie odpowiedziałam bo jeszcze sama nie wiedziałam.  Już mi brakowało powietrza do oddychania przez ten tłok i zament.
 -DOŚĆ!- Krzyknęłam a rozmowy ucichły. Rzuciłam się do ucieczki przez ścianę ludzi. Jakoś się przecisnęłam i wybiegłam na korytarz, a potem do pierwszego lepszego pokoju i zamknęłam drzwi. Obróciłam się.

   Światło było zgaszone. Małe pomieszczenie wypełniały kije od szczotek i różnych mopów oraz jakieś wiadra i płyny. Musiał to być ich schowek czy coś w tym stylu.

Postanowiłam że przeczekam tu chwilę...  Zaraz... Gdzie moja walizka?! Zostawiłam ją tam! No nie! FUCK!
   Uchyliłam drzwi i nikogo nie ujrzałam, więc szybko zwróciłam się w odpowiednim kierunku i szybkim krokiem z założonym kapturem doszłam na miejsce, ale... nie było jej tam gdzie ją zostawiłam. Rozejrzałam się z nadzieją, że ktoś odstawił ją na bok, myliłam się. Nigdzie jej nie widziałam. Podeszłam najpierw do strażnika stojącego z boku, a
otem do miejsca, gdzie kupywało się bilety. Ani męczyzna ani kobieta siedząca nic nie zauważyła, czyli... nie mam ani rzeczy, ani ubrań i nawet portfela. Po prostu skradziono mi torbę! Skradziono mi walizkę!
 -Claudia?- wypowiedział ktoś za mną. Momentalnie się obejrzałam.
 -Niall? Co tu robisz?
 -Szukam Cię.
 -Skąd wiedziałeś gdzie?
 -Z internetu- Uśmiechną się- twoje zdjęcia bardzo szybko się rozniosły.
 -Reszta też wie, że chce wyjechać?
 -Raczej nie. Są na próbie. Ja dostane niezły opierdol, ale nie mogłem pozwolić, żebyś zniknęła bez pożegnania- Przytulił mnie.
 -Już by mnie pewnie tu nie było, ale.. ktoś mi ukradł rzeczy.
 -Co?
 -Głuchy jesteś? Ktoś mi zajebał cała walizkę!- Westchną i chwycił moją dłoń ciągnąc za sobą- gdzie mnie prowadzisz? Nie chce wracać.
 -Pójdziesz z mną na próbę, a potem pomyślimy
 -Ale ja nie chce! Ni chce widzieć się z żadnym!- Zatrzymał się i spojrzał mi w oczy.
 -Wiem, że nie chcesz spotkać się ze Stylesem, wiem, że Cię skrzywdził, ale nie będziesz zawsze nas unikała- Właściwie to nie tylko On był moją obawą.
 -I tak za tydzień wyjeżdżam, więc to bez różnicy.
 -Chodź, najwyżej się schowasz- Posłał mi wesoły uśmiech i razem wybiegliśmy z budynku. Wsiedliśmy do taksówki i już po chwili byliśmy w środku naszego celu.

   -To jak? Będziesz nas oglądała na widowni czy schowasz się w łazience?
 -Nie będę uciekała, pooglądam sobie ciebie jak świrujesz- zaśmiałam się i usiadłam na widowni mniejwięcej na środku. Co mnie zdziwiło to to że nie było dwuch członków na

scenie. Zeszli i chyba są za kulisami? Wyszedł Styles i ... Zayn. Spojrzałam wyczekująco na resztę. Zawołali dwójkę którzy zaraz sie zjawili i zaczęli. Rozległa się muzyka i

śpiewać zaczął Harry. Patrzyłam na niego z obrzydzeniem i odrazą, ale co dziwne on patrzył na mnie normalnie. I refren. Piękny, niesamowity... miałam ochotę się rozczulać i normalnie oddychać, ale coś mi nie wychodziło... I teraz Liam, a potem znów refren. Spojrzałam w oczy mulata kiedy teraz nadeszła jego kolej. Patrzył również na mnie z żalem w oczach. .........................

   -IT'S GOTTA BY YOUU!!! - Serce mi zmiękło i jednocześnie zamarło. Po prostu byłam w szoku. Mogłabym słuchać tego zawsze z jego ust.. ... niestety. Chyba nie moje przeznaczenie. I jeszcze chwila... i koniec. Chłopaki wyszli ze sceny na bok.  Poczekałam chwilę i ruszyłam się w kierunku pobytu pozostałych.
   -Nie! Nie mogę się z tym pogodzić!- Stanęłam za rogiem skąd wydobywała się kłótnia.
 -Zrozum! Nic już nie zdziałasz! Możesz się nawet zabić! Może to pomoże!- O co i  chodzi? Usłyszałam kroki przybliżające się i zesztywniałam. Nawet nie zdążyłam się ruszyć a zaraz wyłonił się ... Zayn. Spojrzał na mnie. Spuścił wzrok i ominął mnie. Obróciłam się za nim, a potem poszłam krok w przód stając się widoczna dla reszty zespołu.

Wszystkie oczy zwróciły się ku mnie i zapanowała cisza. Niall ocknął się i wziął mnie na bok od reszty.
 -Nie musisz tu siedzieć. Wiem, że może się dziwnie tu czujesz i nie będę cię namawiał. Jak chcesz zaczekaj na mnie w domu. Masz klucze- wręczył mi srebrne kluczyki.
 -Nie będę siedziała sama, wytrzymam.
 -Nie... idź. Na prawdę.
 -Ok... a o co wam poszło? O co chodziło?
 -Nie ważne...
 -Niall!
 -Co?
 -Czemu nie chcesz mi powiedzieć?!- Wkurzyłam się- Przecież zrozumiem! Czy może nie chcesz, żebym wiedziała?! Nie wiem! Jesteś moim przyjacielem to zachowuj się jak on, a nie nie chcesz mi powiedzieć zwykłego powodu!- Przesadziłam. Teraz to zrozumiałam po minie blondyna- Ja... przepraszam...
 -Nie. Skoro uważasz, że nie sprawdzam się w roli kogoś większego niż znajomy to może pozostaniemy na kumplach.
 -Nie... proszę zrozum. Nie chciałam, trochę mnie poniosło i... nie wiem.
 -Chodziło o ciebie. Zayn jest załamany i rozpacza nad całym życiem po zerwaniu z dziewczyną z którą chodził pewnie kilka dni! A zna ją ile? O patrz zaraz minie dwa miesiące! Zaczęło nas to denerwować i ... tak trochę naskoczyliśmy na niego- Pokręciłam głową z niedowierzaniem i obracając się na pięcie odeszłam.
________________________________________________________
Dziękuje wam za wszystkie miłe komentarze pod poprzednim rozdziałem, one na prawde motywują :* Ten rozdział jest taki sobie. Bywały lepsze xD Tak pisałam dość szybko i przed chwilą go skończyłąm więc wstawiam żębyście długo nie czekali :) Więc będzie PRAWDOPODOBNIE następny rozdział i już epilog ;D

Niedługo koniec, więęc to czas na bardzo kreatywne komentarze i na dużą ich ilość :D Moge liczyć na 10? Wierze w was! <3